Ontstaan uit de collectieve mid-life crisis van enkele wereldverbeteraars met de expliciete wens om de sociale sector te versterken, de bomenschudders te ondersteunen, zij die durven duwen naar beter een duwtje in de rug te geven. Dat versterken, dat doe je met een strakke strategie en stevig leiderschap. Vandaar: Strategies and Leaders.
En cours de route word je ook wijzer, die markt of samenleving vertellen jou meer en meer over hun nood, en jijzelf leert meer en meer over wat je hen te bieden hebt. Maar na verloop van tijd verdwijnt je oorspronkelijke idee ook uit het gezichtsveld, ondergesneeuwd door het hier en nu, jouw aanbod ondergeschikt aan de vraag. De voorbije jaren lag de focus hier sterk op strategie. Hier en daar zelfs een geniale strategie, al zeggen we het zelf. Maar leiderschap, dat gaat iets minder vlot over de tong of de toonbank. Het is nogal een ding in non-profit organisaties, leiderschap als tegenpool van participatie bijna, of als iets dat corrumpeert.
Zonder leiderschap is het maar moeilijk om een strategie uit te voeren
En zonder leiderschap te voeden, te ontwikkelen, te begrijpen, is het best moeilijk om een goede leider te zijn. Zo’n leider met een groot hart en een stevige ruggengraat. Een leider die wijs is, maar ook in actie schiet. Een leider die een punt op de horizon zet — zo van ‘allen daarheen!’ — en je dan een eerlijke kans geeft om daar op eigen kracht te geraken. Een leider die ook de leiding heeft over elk aspect van zichzelf.
Dat zoiets niet vanzelf gaat, dat weten wij maar al te goed. Het verhaal dat je vertelt als leider vertrekt vaak vanuit het verhaal dat je zelf hebt meegemaakt. En omdat alles wat wij doen met inbegrip is van onszelf, delen we hier graag ons verhaal.
De eenzame strijder — Koenraad
“Mijn vader heeft een strafblad, en hij is er trots op. Hij is veroordeeld voor steun aan terrorisme. Zijn steun ging uit naar een rebellengroep in Zuid-Afrika, die men onder andere met subsidies van de Vlaamse overheid probeerde de mond te snoeren. De leider van die rebellengroep was Nelson Mandela.
Ik ben de zoon van mijn vader. Op mijn zestiende werd ik voor het eerst door de politie verhoord — blijkbaar mag je geen verkiezingsaffiches aftrekken, zeker als ze niet van jou zijn. Dat verhoor was indrukwekkend. En mijn vader zo fier als een gieter (enkel jammer dat het niet op mijn strafblad kwam, vond hij). Mijn moeder was minder content.
Ik heb dat tien jaar volgehouden, de andersglobaliseringsbeweging, op de barricaden in Genua, protest voor Semira Adamu en een thesis over de oorlog in Irak. En ergens in 2007 ben ik beginnen huilen. Vlaams Belang had gescoord tijdens de verkiezingen en ik kon niets anders denken dan: fuck. Fuck, hoe kan dit nu, wat doe ik fout? Al mijn tijd, al mijn energie en er is niets gebeurd, erger nog, het gaat de verkeerde richting uit.
Mijn activistische cape ging in de kast en ik begon te werken in een organisatie die opkwam voor mensen met een handicap. Maar ik deed dat wel met evenveel strijdlust (en woede) als toen ik op de barricaden stond. Na een paar jaar aan het roer brak er een staking uit tegen mij. Tegen Koenraad, de arrogante directeur, de boze baas die alles beter weet, de man die iedereen onder druk zet. Eerlijk: ze hadden gelijk. Gelukkig kreeg ik nog een kans, een kans om de andere delen van mij en van mijn leiderschap te ontwikkelen. Want altijd strijden is heel alleen, en alleen kom je niet ver.”
Een overdaad aan zelfzorg — Aurélie
“Ik ben de dochter van mijn moeder. Mijn moeder, de prachtvrouw. Mijn moeder, gekweld door drama en angsten. Ik werd, veel te jong, de zorgende, bezorgde dochter. Maar ik ben ook de dochter van mijn vader, een man met diep maatschappelijk bewustzijn, die met mij halt hield bij elke thuisloze, of mij op de zetel naast hem zette tijdens het nieuws en de machtsdynamiek achter onrecht zichtbaar maakte.
Hoewel mijn vader en de zwarte zondag van 2001 mijn onrechtvaardigheidsvuur aanwakkerden, was ik me vooral bewust van het belang goed voor mezelf te zorgen. Voor mij geen drama, voor mij geen trauma. Al tijdens mijn studies was het motto ‘the only way out, is the way in’. Ik wilde graag werken voor kwetsbare mensen, maar investeerde in de eerste plaats in mijn zelfontwikkeling.
Na een jaar op de fiets en de start van een succesvolle solo-onderneming, was er van mijn vuur maar weinig over. De lover in mij, de zorgende, empathische Aurélie, had de overhand en was op een solotrip. De strijder, die sufte in slaap. Ik durfde na een tijdje tegen mezelf niet meer zeggen voor welke klanten ik werkte. Toen belde Koenraad. Hij voelde zich alleen in zijn strijd, zei hij. En ik voelde me gedoofd door een teveel aan zelfzorg. Ik ben hem nog altijd heel dankbaar voor die telefoon.”
Leiderschap, dat gaat ook over persoonlijk leiderschap
Dat gaat over wie je bent, wie je was, welk deel van jou aan het woord is, welke omgeving bij je past, welke ‘ik’ veel bekrachtiging kreeg en welke te weinig. Zo kan het dat je een leven lang maar met een fragment van jezelf in het licht staat of moet werken. Enkel je perfectionistische ik, of je strijder, of je lover of de interne criticus.
Persoonlijk leiderschap is actief beleven en bepalen wie van al die ikjes aan het stuur zit en wanneer.
Koenraad is duidelijk een ontwikkelde strijder, die zelfontwikkeling misschien therapeutisch gedoe vindt, maar wel ontdekt dat hij maar eenzaam stond, in zijn strijd. Ik heb duidelijk een lover-leiderschapsstijl: empathisch, zorgend, verbindend, maar daardoor raakte ik ook ontkoppeld van mijn vuur, van mijn woede. Bij S&L zoeken we de balans op voor onszelf, en voor de organisaties die we begeleiden. Organisaties die in de knel zitten, gaan vaak te veel de ene kant uit. 100 % strijder. Maar dan is er geen plaats meer voor de lover. En laat dat nu net een goede leider zijn: iemand die beide in zichzelf kan aligneren, het belang van beide erkent.
Onze missie bij S&L was en is nog altijd sociale organisaties versterken
Wij geloven dat zowel strategie als leiderschap daarvoor onmisbare ingrediënten zijn. Het belang van strategie, daar moeten we niet veel volk van overtuigen. Leiderschap daarentegen… Daarom delen we ons verhaal, omdat het misschien helpt. Want jouw organisatie kan niet verder ontwikkelen dan jij.
Wat jij opmerkt, wat jij uitdraagt, wat jij aanbrengt, is wat je organisatie te bieden heeft.
Wandel eens naar de rand van wat je weet. Zoek de kliffen van de zekerheid op en stel jezelf de vraag: wat is mijn verhaal? Welk deel van mij zoeft vooruit, zonder nood aan motivatie? Welk aspect is onderbelicht, misschien zelfs ondervoed? En wat zou er allemaal mogelijk zijn als alle leiders die jij in je draagt — in de kiem of al goed ontwikkeld — schouder aan schouder mogen staan? Dan komt er plek voor een goede leider, met een stevige ruggengraat en groot hart. Een leider die zijn organisatie en haar missie zelf werkelijk kan versterken.
Er zijn nog enkele plaatsen voor onze leiderschapsopleiding in oktober. Mijn collega Christel en ikzelf zijn bereikbaar voor een kennismakingsgesprek (contacteer ons hier) en je inlezen met enkele blogs over dit topic kan ook.
