Geweld tegen meisjes en vrouwen is wat in Els het activisme wakker maakt. Zeker ook omdat ze er, net als velen, zelf slachtoffer van was.
Els deelt hieronder een heel persoonlijke brief. Recht uit haar hart en buik. Over hét thema dat haar drijft om te doen wat ze vandaag doet. En hoe ze dankzij haar eigen ontwikkelingstraject kwetsbaarheid kon omzetten in pure kracht. Hoe ze dankzij haar eigen persoonlijke thema’s supersnel inzicht en daadkracht heeft in culturen en dynamieken. Je zou het een pleidooi voor persoonlijke ontwikkeling kunnen noemen. Of hoe je in alles wat je meemaakt ook kansen kan zien.
De brief van Els lees je hieronder:
Aan de klant die me met “Elske” en een joviale smakzoen begroet en de rest van de ochtend enkel tegen mijn mannelijke collega praat…
Aan de mannen op straat die me nastaren en nafluiten…
Aan de collega die zegt dat ik niet zo dramatisch moet doen als ik boos aangeef dat ik het niet eens ben…
Aan de vzw-bestuurder die zichzelf graag hoort praten, niet luistert, me steevast onderbreekt…
Aan de toevallige voorbijganger op straat (altijd een oudere man) die zo vriendelijk is me uit te leggen hoe de zaak in elkaar zit om me “te helpen”…
Aan de vriend die argumenteert “ja, maar, alleenstaande vaders hebben het ook moeilijk”…
Aan de potentiële investeerder in ons bloeiende bedrijf die -met glas wijn in de hand en geile blik in de ogen- “de meisjes wel wilde helpen”…
Aan de werkgever die zegt te beoordelen op basis van capaciteiten en keuzevrijheid en geen beleid heeft om drempels weg te werken waar ik zeg tegenaan te lopen…
Aan de collega die vond dat mijn bijdrage op de werkvloer in eerste instantie mijn bevallige verschijning was…
Aan de gynaecoloog die me voor zijn comfort wilde inleiden en me op mijn rug wilde doen bevallen…
Aan de kennis die zijn vrouw “helpt” met het huishouden, die ook nog nooit van mental load gehoord heeft…
Aan de collega die zorgtaken uitbesteed aan minder kansrijke vrouwen (vaak van kleur) en ervan uitgaat dat nu zijn vrouw fulltime kan gaan werken hij een feministische daad heeft gesteld…
Aan de partnerorganisatie die ervan uitgaat dat mijn teamlid (een man) de beslissingen neemt…
Aan de staande medepassagier in volle trein die zijn kruis in mijn gezicht duwde…
Aan de leraar die mijn schouders masseerde omdat ik zulke goeie punten had...
Aan de 19-jarige kampleider en zijn seksueel grensoverschrijdend gedrag...
Aan de ex-echtgenoot die jarenlang psychologisch en fysiek geweld gebruikte...
Aan de rechters en hulpverleners die me niet beschermden tegen geweld en me in plaats daarvan de schuld gaven…
Aan de journalist die zijn artikel over gendergeweld een titel geeft over een losstaand “incident” dat een vrouw is “overkomen” alsof er geen dader bestaat en er niets structureels aan de hand is…
Aan beleidsmakers (en hun kiezers) die politieke keuzes maken die de broodnodige onbetaalde en betaalde zorg in onze maatschappij ondermijnen…
Aan iedereen die het voorgaande weet en zijn mond niet opendoet…
Aan iedereen die zegt dat het feminisme niet meer nodig is en discriminatie van vrouwen niet het echte maatschappelijke probleem dat we moeten aanpakken…
Genoeg! Stop! Ik wil het niet meer moeten uitleggen. Ik wil niet meer horen: “Ja maar, je hebt hier toch de vrijheid…” “Ja maar, ik ben toch geen macho…” “Ja maar, dat was in Zuid-Amerika…”
Hoe blind kan je zijn? Hoe geprivilegieerd kan je zijn? Dat je niet ziet dat elk gedrag dat ik hierboven opsom, klein en groot, deel uitmaakt van een patroon, een systeem, van een structureel machtsonevenwicht. En dat dat het leven van ons, van vrouwen, zwaarder en moeilijker maakt. Dat dit dagelijkse microgedrag de culturele basis is waarop extreem geweld tegen vrouwen is gebouwd.
Moet ik jou als man echt uitleggen wat het verband is tussen machtsonevenwicht op het vlak van gender, kleur, origine, inkomen, plek op aarde waar je geboren bent én ons economisch systeem?
Ik voel zoveel boosheid. En vermoeidheid. En onmacht. En angst. En opnieuw boosheid.
Want mijn en onze grenzen worden zwaar overschreden. Al eeuwenlang. Overal. Hier en nu, elke dag opnieuw. Ook in Vlaanderen in het jaar 2023.
Ik aanvaard die onrechtvaardigheid niet. En ik wil geen excuses meer.
Ik wil erkenning, dat je luistert, dat je wil leren. Ik wil dat je je eigen privilege en gedrag onder de loep neemt. Ik wil ruimte, even groot als die jij gewend bent in te nemen. En als je spreekt over dit thema, dat het dan in eerste instantie is om erkenning te geven. En om te vragen of en hoe je kan ondersteunen. Dat je moed toont. Om echt de rol van bondgenoot op te nemen.
Ik ging zelf door een lang verwerkingsproces met therapie en verschillende opleidingen in leiderschap. Ik leerde verantwoordelijkheid nemen voor mijn eigen stuk. Ik zag diepe oude pijn onder ogen. En mijn extreme aanpassingsvermogen en sterke pleasing-gedrag die daaruit voortvloeiden. Ik leerde ze om te zetten in meer zelfzorg en grenzen stellen.
Tegelijkertijd ontwikkelde ik meer helderheid en moed om patronen en machtsdynamieken te zien en te benoemen. Op die manier heeft het versterken van mijn innerlijke leiderschap me geholpen om in mijn kracht te gaan staan en te weten hoe mijn macht in te zetten voor een betere wereld.
Jezelf leren kennen, je pijn en de gedragspatronen die daaruit voortvloeien, je kwetsbaarheid en je kracht onder ogen durven komen, is nuttig voor iedereen. Voor vrouwen en voor mannen. Zeker voor trekkers en leiders. Ook voor jou!
Mijn missie: de broodnodige draag- en daadkracht helpen ontwikkelen in de social profit. Om samen de machtsverhoudingen in de wereld te veranderen. Voor meer zorg voor onze planeet en alle mensen die erop leven.
Heb je als trekker het gevoel vast te zitten in patronen die niet constructief zijn? Zie je je team verzanden in een cultuur die jullie missie niet vooruithelpt? Ontbreekt het in jullie organisatie aan krachtig (gedeeld) leiderschap? Ik hoor graag wat we bij S&L voor je kunnen betekenen, welkom!
