"Hoe voel je je?" Best een ongebruikelijke manier om een webinar te beginnen over het organiseren van de tegenstem onder grote druk. Maar ik houd van dat soort dingen dus doe braaf mee. Wankelmoedig is het woord, geloof ik. Heen en weer geslingerd tussen verontwaardiging en lachen. Want dat is het, beláchelijk. In de rare warboel die het politieke toneel deze tijd is, gebeuren zoveel bizarre dingen, dat ik heel vaak moet lachen.
De golfbaan
Een voorbeeld: Musk ontslaat massaal medewerkers van de federale Amerikaanse overheid onder het mom van efficiency. Want er zouden veel ambtenaren thuiswerken en in de baas z'n tijd stiekem golf spelen. Zegt Trump. Die altijd vanuit huis werkt en van de dikke maand dat hij nu president is, maar liefst negen dagen golfend doorgebracht heeft, in plaats van te werken. Ik moet dan lachen, (met dank aan Jimmy Kimmel).
En fun fact: Trump heeft al $ 10,7 miljoen uitgegeven aan golfen. In een maand. Als we dat extrapoleren, kost dat de Amerikanen een half miljard tegen het einde van zijn zittingstermijn. Mooie besparing voor Musk. Maar daar kijkt ie dan niet naar. Ook niet naar de 3 miljard subsidie die jaarlijks naar de fossiele industrie gaat. Niet grappig.
Doomscrollen
Dus terwijl de wereld in de fik staat, lach ik om een opsomming in de Guardian van alle grappen over Trump en schiet me de kreet te binnen "We Amuse ourselves to Death". Het blijkt de titel van een boek van Neil Postman uit 1985. Zijn stelling: de televisie amuseert ons op zo'n manier dat we vooral 'disinformatie' binnen krijgen - misplaatste, irrelevante en oppervlakkige informatie die vooral de illusie van kennis creëert. Veertig jaar later is dat nog steeds van toepassing, al is het medium televisie vervangen door social media. En dit soort amusement 'bingen' is al net zo effectief als doomscrollen: het gevoel dat je iets dóet, door gulzig informatie tot je te nemen en wankelmoedig achter te blijven.
Wat kan je wel doen?
Hamvraag is: wat kan je wél doen? Uitzoomen en een goede strategie bedenken: dat punt van interventie bepalen, waardoor de machtsbalans verschuift, met behulp van een slimme campagne. In the Atlantic suggereert Jonathan Rauch dat de strategie om Trump omver te krijgen, zou kunnen zijn door er consequent op te wijzen hoe corrupt hij is – zoals een aantal van zijn tegenstanders al doet. Navalny was precies dit aan het doen met Poetin.
Een oude truc is natuurlijk om je tegenstanders zo druk te laten zijn met reageren, dat ze niet aan strategie bepalen kunnen toekomen. Of dat ze afgeleid worden van het consequent uitvoeren van die strategie. Bijvoorbeeld door het kwijtraken van fondsen: de focus verschuift naar rauw overleven. Druk zijn met overleven kan er paradoxaal genoeg toe leiden dat je naast je fiets rent, omdat je geen tijd hebt om op te stappen. Hoe moeilijk ook, soms moet je in de chaos vertragen, om uit te zoomen en je te herpakken. En als je daar hulp bij kunt gebruiken: S&L kan je helpen om te bepalen op welk speelveld en met welke tactiek je het meest impact kan maken. Voor die radicaal betere wereld denken we graag met je mee, weet ons te vinden. Ga ik ondertussen nadenken hoe ik van mijn hang naar flauwe grappen af kom.
Niet op de golfbaan 😉
